Categorie De onderbuik

Podcast: Play in new window | Download

Subscribe: Android | RSS

Arie, Berry en Tom rezen dit keer af naar het lommerrijke Zuidlaren, waar ze genoeglijk koffie en bier drinken met de mannen van De Buffels, een pas opgerichte KNWU-vereniging. Ze hebben het met Steven Hamstra, Mark Boersema en Bert de Windt over het hoe en wat van de club, wat de plannen zijn, wie er gaan fietsen, enzovoort.

Dat alles in Klasbak, een gezellig wielercafé in hartje Zuidlaren. Pittoresk gelegen naast de Pets Place, al zal het snel andersom zijn, wat ons betreft. Mark vertelt over het café, zijn koffie en zijn plannen.

Naast dit alles natuurlijk aandacht voor het wielernieuws uit het Noorden: transfers, geruchten en commotie over de Meerdaagse.

Genoeg te horen, geniet er van!

Het was gezellig gisteravond. Erg gezellig. Het wakker worden gaat maar moeilijk. De scheet die onder de dekens vandaan waait ruikt naar bier, hamburgers en bitterballen. Er trekt een flard voorbij van halve liters Franziskaner, bolletjes Chouffe en aantrekkelijke barvrouwen.

Het bed is even een hele grote vriend. Warm, zacht en bovendien ligt er een gezellig, harig bolletje tegen me aan. Superleuk dat een van de katten lekker tegen me aan is gekropen. Gek, want die komen normaal helemaal niet boven. Maakt voor nu niet uit, nog even lekker soezen. De kat krijgt een aai over z’n ronde, harige lijfje. Dat voelt anders dan anders.

Lang verhaal kort: ik heb net mijn eigen dikke buik geaaid en het is hoog, hoog tijd om te gaan trainen.

Podcast: Play in new window | Download

Subscribe: Android | RSS

Met het NCK in het vooruitzicht werd het tijd eens flink over tijdrijden te praten. Natuurlijk moeten de mannen wel eerst even hun plasje doen over de koersen en ontwikkeleingen van de laastste tijd, maar daarna is Steven Sloof aan het woord.

Steven is het tijdritfenomeen van circa 10 jaar geleden. Waar hij startte won ‘ie, parcoursrecords sneuvelden bij bosjes en als kers op de taart werd hij Wereldkampioen tijdrijden bij de Masters.

Verhalen, tips, trucs, you name it, they’ve got it. Veel luisterplezier!

Podcast: Play in new window | Download

Subscribe: Android | RSS

Allereerst: ontzettend sorry voor de kutkwaliteit waarin deze podcast tot u komt. Doordat we nog slechter met techniek zijn dan we kunnen fietsen is deze hele podcast per ongeluk opgenomen met de interne microfoon van de laptop van Berry. We kunnen wel janken.

De kwaliteit is volgens ons nog net goed genoeg om online te klatsen. Het verhaal is er namelijk mooi genoeg voor, want Nicole Clerx reed de Trans Continental Race, een self-supported race van Sofia naar Brest. Dwars door Europa, op eigen houtje. Superstoer, superzwaar, supergaaf.

Nou goed, nogmaals sorry, we hopen dat jullie er desalniettemin van kunnen genieten!

Podcast: Play in new window | Download

Subscribe: Android | RSS

Rechtstreeks vanuit Herberg “De Waard van Ternaard”: een podcast met de mannen van Cycling Team Mutasport!

Na de (fantastische, idioot mooie en unieke) koers in Ternaard praten we je bij over koersen van de afgelopen tijd, presenteren we wat roddels en transfergeruchten en willen we alles weten over de een van de meest opvallende teams van dit seizoen: Muta.

Er is bier, de sfeer is goed, er heerst euforie over een geweldige koers: zet je maar schrap dus. Veel plezier!

Joe, iedereen: we hebben jullie ff nodig. Dus doe even mee.

Ga achterover zitten en doe je ogen dicht. Eh, kut, nu kan je niet meer lezen natuurlijk. Dus lees eerst dit stukje even uit. Dit is het plan: je gaat achterover zitten en doet je ogen dicht. Dan stel je je een weg voor, een pad dat ophoudt, een waterval, een dijk met daarachter een eindeloze vlakte, een zee die steeds bij je weg stroomt, eeuwige jachtvelden. Snap je?

Daar aan de rand sta jij te kijken. En je staat te shinen. Met je fiets. Het waait. De zon schijnt. Er staan allemaal mensen te klappen en te juichen. Het is een beetje Kinderen-voor-Kinderen (“Ik heb zo wa-wa-waanzinnig gedroomd”) en ook een beetje districtskampioen zijn. Je zwaait, met bloemen. En je juicht. Je krijgt een of andere krentenbol. En je huilt een beetje, want je vriendin is zo trots. En je moeder is zo blij.

De kerkklokken beginnen te luiden. Er hangen slingers in de bomen. En de boerenknecht gaat een koe melken. En een boerenmeid gaat allemaal andere dingen doen. En jij hebt gekoerst. Alles lukte. Als je op je pedalen ging staan, dan had je power. In iedere bocht was jij de koning. Toen de slag moest vallen, deed jij de slag vallen. Alleen de echte kleppers konden mee.

Maar je wist: zij zijn er vandaag voor jou. Harko Kievit, Berend Slagter, Ron Timmermans, Arjen Bos, Joakim Zuidema, Cor van Leeuwen, Hans Groenhoff, Evert Jan Veldkamp, Jack Kuper – en jij. Een elite clubje. Alleen maar hardrijders, maar je lacht erom, want je weet dat ze je vandaag niet gaan kloppen op de meet. Geen gefuck – jij bent hier de baas. En ZO GAAT HET DUS OOK.

Dit is dus hoe je je Ternaard moet voorstellen. Ok?

En nu opgeven godverdegodver, want er zijn te weinig inschrijvingen en straks gaat een van de leukste koersen van het jaar niet door.

Dat kan hier: https://mijnknwu.knwu.nl/

Als ik thuis kom, ben ik blij dat mijn vriendin er niet is. Dan kan ik me een beetje fatsoeneren. Ik til mijn rechterbeen omhoog – letterlijk, met mijn rechterhand – en stap af. Mijn fiets lijkt vrij ongeschonden, slechts een paar krassen. Het shirtje kan weg, en de shiny witte schoenen zijn wat zwarter dan ik leuk vind.

Mijn helm kan ik wel weer op, als ik even een tijdje met duct tape in de weer ben geweest. Ik lach een brede lach om de idioten die denken dat ze veiliger zijn zonder. Ik heb al zo vaak een helm in deze staat gezien. ‘Zelf weten, jongens,’ zeg ik, terwijl ik hem kreunend in de richting van de vuilnisbak gooi.

Ik loop naar het kastje met verband. Eilandpleisters, watten, witte gaasjes, zalfgaasjes, alcohol. Daar graai ik wat van bij elkaar. Als ik bij de drogist ben, kijk ik altijd even of dit spul in de aanbieding is. Ik heb al anderhalf jaar de voorraad niet hoeven aan te vullen, maar nu mag ik eindelijk weer aan de gang met tape en schaar.

Langzaam pel ik laagjes van mijn lijf. Eerst het kapotte shirt, dat knap een paar schaafwonden verborgen hield. Bij het uittrekken van mijn ondershirt krijg ik mijn linkerarm niet heel hoog, toch doe ik dat gewoon. Godver. Onder mijn broek zitten op willekeurige plaatsen ook wat kleine rode plekken. Aan de buitenkant was daar niks van te zien, maar het verklaart wel de steken in mijn bovenbeen. Gek genoeg is een teen aan mijn rechtervoet helemaal blauw. Terwijl er in die buurt verder niks aan de hand is.

Ik pak twee handdoeken en loop naar de douche. Het lauwe water laat ik eerst over mijn ongeschonden kant stromen. Ik bijt op mijn tanden en pak de douchekop. Die zet ik op mijn been, daarna pak ik de ene handdoek en ros wat over de roze-rode bebloedde plekken. Ik ben blij dat ik mijn benen net geschoren had. Daarna doe ik mijn schouder, mijn arm, en mijn dijbeen. Opgelucht haal ik adem. En dan doe ik voor de zekerheid een tweede ronde.

Als ik me afsop en mijn haar was kom ik er achter dat mijn linkeroor beurs is. Leuk die kleine ontdekkingen na een valpartij.

Als een halve mummie sta ik een half uurtje later eieren te bakken. Kan ik morgen weer fietsen? Vast wel. Ben vandaag ook zonder al te veel problemen thuis gekomen.

Podcast: Play in new window | Download

Subscribe: Android | RSS

Het lange wachten wordt beloond! Terwijl het buiten teringwarm is, het voorjaar inmiddels definitief is ingewisseld voor de zomer en de Oranje dames in Frankrijk hun ziel en zaligheid op de mat leggen doen jouw favoriete podcast-matties hetzelfde vanuit de riante woonkamer van Arjen. Ze bespreken het DK, De Bronneger Bult, Peize, de aanstaande Wielermeerdaagse en nog veel, veel meer. Bovendien doen de mannen een belofte aan alle wielrennende vrouwen… Spannend!

Een lach, een traan, een knipoog. Je kent ze, je houdt van ze. Veel plezier. <3

Speciaal voor jullie zijn we afgelopen woensdag naar het DK Tijdrijden in Zeijen (Drenthe) gegaan. En heel eerlijk: dat was weer ontzettend gaaf. Niet vanwege het tijdrijden, want dat is toch een beetje meh, maar wel omdat het Wielercultuur uit Noord-Nederland was. Dat zien jullie goed, Wielercultuur met een hoofdletter.

Het was namelijk het perfecte Districtskampioenschap. De meeste dingen waren vrij standaard, of gewoon goed. Zo stonden er meer dan 160 renners aan de start. Werd Wieger van der Wier DK bij de elite, maar er was een belofte sneller (klasse Aaron de Jong!). De zon scheen, het waaide wat. Bij de dames won Manon de Boer. En Bodi del Grosso was een klasse apart bij de junioren. Er reed een buurtbewoner in een busje door een afzetting heen (paardelul). En die ene chagrijnige podcast-jongen kon voor het eerst in maanden weer eens lachen.

Een DK-tijdrijden dus.

Dat maakte het allemaal niet perfect.

De Consul speelde haar rol als ronde-mis. Ronald Heringa – voor de 13e keer (!!!) achter elkaar op het podium bij de amateurs – greep z’n kans en zoende haar vol op de mond. Dat gaf ons een vrolijk gevoel.

Maar het maakte het nog niet perfect.

Het live-commentaar op Twitter van een van onze meer getalenteerde podcast-jongens vonden we fantastisch. Als je het DK gemist hebt, zeker even terugkijken/lezen/luisteren op de Twitter pagina van de TT-Gekkies-Club Cycle Sport Groningen.

Maar ook dit maakte het niet perfect.

Wij aanschouwden dit hele tafereel vanaf het terras van Café Hingstman. Daar hadden we een kopje koffie gedronken, waar we niet van op keken (we misten de Spaak bus), en namen we een biertje, maar tussen bieren proeven we geen verschil.

Dus ook dat maakte de avond niet perfect.

Nee, perfect werd het pas toen we patat bestelden, bij Café Hingstman. Dat klinkt niet speciaal en dat was het ook niet: het was patat met. Maar wat blijkt, daar bij dat kleine café in Zeijen, daar is de Patat met mayonaise bijzonder en heel lekker. Daar in dat kleine café in Zeijen, daar in het hart van Drenthe, net boven Assen, daar maken ze patat met, zoals patat met bedoeld is.
Hier heeft God aan gedacht, toen ze zei: “de mensen op de aardkloot hebben recht op wat vertier, ik gun ze patat. En fuck it, ik gun ze ook mayonaise.”

En dat maakte een gewoon DK tijdrijden perfect.

Een probleem is alleen dat het echte DK dit jaar op de VAM-berg plaats vindt. En daarvoor wilden we juist afvallen. De realiteit leert dat we iedere dag in Zeijen te vinden zijn, om een paar bakjes patat weg te snacken.

Aan, uit, aan, uit, aan, uit. Ik knipper even met mijn ogen. Uit. En uit. Toch weer aan, uit en aan en uit. Het is godverdomme niet bij te houden.

Op ons nachtkastje ligt Het Maakbare Uur, van Jurgen van Teeffelen. Een boek over het werelduurrecord. Nou ja, het zou moeten gaan over het werelduurrecord, maar het gaat over het Nederlandse Uurrecord. Ook leuk, maar toch niet helemaal hetzelfde.

Als iemand zegt “Ik heb Nederland rond gefietst” ben je toch minder onder de indruk dan wanneer iemand zegt “Ik heb de wereld rond gefietst”. Zo is het ook met dit boek.

Van Teeffelen volgde Dion Beukeboom een jaar lang, terwijl Beukeboom zich voorbereidde op het werelduurrecord. Spoiler: Dion redt het niet. Waarom niet? Hoe niet? Hoezo niet? Dat mag jezelf lezen, wij geven hier alleen onze mening over een boek.

En die mening is een beetje minder scherp dan we zouden willen. Want jezus zeg, wat is die Dion Beukeboom een lastige gozer. Het spijt ons, maar het lukt niet om echt van hem te houden. Hij doet zijn best. Leeft voor zijn sport. En met dit boek zit je echt op zijn huid. En hij redt het niet – dat is altijd extra fijn.

We hebben kasten vol boeken van wielrenners die het niet halen. Thomas Dekker, David Millar, Lieuwe Westra en kennen jullie Joe Perkin? Nee, nou zeker lezen dan. Zoek maar op. Ook de jongens achter ‘The Rules’, zijn gewoon wielrenners zonder talent, of die het niet redden. En laten we wel wezen, zelfs het wielrenboek der wielrenboeken De Renner, gaat over iemand die tweede wordt.

Wij hier bij De Buik kunnen alleen maar dromen van tweede worden, dus dat is niet het probleem.

Het probleem is dat Dion er eigenlijk nooit helemaal in lijkt te geloven. Hij heeft altijd een smoesje, er gaat altijd wat mis. En dat maakt dat je net niet met hem mee kan huilen. Wat Van Teeffelen goed doet, is je meenemen in al die smoesjes en alle ontwikkelingen rond de poging van Beukeboom. En bijna achteloos propt hij ontzettend veel kennis over tijdrijden, of presteren, over koersen in Nederland in een boek dat heerlijk leest. Wetenschap, analyses, verhalen, geschiedenis, alles zit er in.

Is het dan erg dat er hier en daar nog een typefout instaat. Nee, ook niet.

Wat wel pijn doet is een sleutelscène in Het Maakbare Uur. Die scène speelt zich af tijdens de Ronde van Zuid-Oost Friesland. Juist – de ronde die wel, niet, wel, niet doorgaat. Wat waren wij daar komende zaterdag graag vierde geworden. Nu gaan we de tijd die we daar niet koersen gebruiken om een nieuw boek op te sporen, voor op ons nachtkastje.

————————————————————-

Jurgen van Teeffelen, Het maakbare uur. Een zoektocht naar de ultieme wielerprestatie. Harper Collins, 2019. €19.99 te koop bij alle slechte boekhandels en ook bij de goede. Dit boek is ons gratis opgestuurd, ter recensie. De redactie van De Buik heeft nu slaande ruzie, want iedereen vindt dat zij/hij de rechtmatige eigenaar van dit boek is.