Categorie De onderbuik

Onvolgroeide prefrontale cortex
Dit onderdeel in de hersenen is cruciaal in het onderscheid tussen mens en dier. Het is namelijk betrokken bij cognitieve en emotionele functies als beslissingen nemen, plannen, sociaal gedrag en impulsbeheersing. Een ander onwillekeurig voorbeeld, Risico’s inschatten. Dit deel is ook het onderdeel wat zich als laatst ontwikkeld bij de mens. In de puberteit welteverstaan. 

Amersfoort, zondag 17 februari 2019, Midden Nederland Competitie.
Het is twaalf uur en het startschot klinkt. We vertrekken in 4 verschillende groepen ieder 30 seconden na elkaar, aflopend in vooraf ingeschatte sterkte. Het is heerlijk weer voor de tijd van het jaar en omdat het parcours van WV Eemland een moeilijkheidsgraad van onder 0 heeft blijft het pelotonnetje bijeen en kachelt lekker door. Het leven als wielrenner op deze dagen is goed, er lijkt geen vuiltje aan de lucht.

Niets is minder waar echter. Er klinkt onheilspellende muziek op de achtergrond. Halfweg koers lijkt er iets op ons af te doemen in de verte op het parcours. Door de zon op mijn gelaat heb ik moeite om te zien wat het is en moet ik mijn ogen lichtjes dichtknijpen. Het lijkt steeds dichterbij te komen. Het is een vreemde gewaarwording. Het lijkt te hollen en stil te staan, hollen en dan weer stil te staan. Dit schouwspel duurt een aantal ronden. We zijn inmiddels echt heel dichtbij en ik zie pas waar we in verzeild zijn geraakt als het al veel te laat is. Het is een giftige zwerm junioren die een x aantal minuten later is gestart dan wij. Ik schiet in de paniek, hier komen we nooit meer vanaf besef ik me. Zodra we deze zwerm passeren hoop ik tegen beter weten in dat ze ons met rust laten, maar diep van binnen weet ik beter. Onze aanwezigheid maakt ze nog banger en onrustiger en het eeuwenoude gezegde luidt dan ook niet voor niets: ‘een junior in het nauw maakt nog gekkere sprongen dan hij normaal al doet.’

We zijn ze nog geen half rondje gepasseerd of de eerste twee valpartijen zijn een feit. Ik ben nog nooit zo bang geweest op de fiets en hoop dat de jury ingrijpt en ons de hongerige zwerm laat passeren nu het al twee slachtoffers gemaakt heeft. Ook dat is hopen tegen beter weten in, want zij aanschouwen dit met bulderend gelach vanuit hun ivoren toren. Wij zijn aan ons lot overgelaten. Het volgende half uur lijkt een eeuwigheid te duren, maar daar is eindelijk de verlossende bel en ik pink een traantje van vreugde weg. Ze hebben mij niet te pakken gekregen deze keer! De meeste van ons kunnen het navertellen.

Ik moet het wiel houden. Ik.moet.het.wiel.houden. Het wiel. Voor me. Ik geef, maar heb niet veel te geven. De wind komt hard van links. En ik zit helemaal op rechts. Ik heb maar weinig, echt heel weinig, maar wat er is, dat knapt. Ik ben er klaar mee, stuur naar buiten en kijk naar voren.

De wind, waar ik zo van houd, breekt mijn wedstrijd, verplettert mijn moraal. Ik heb geen waaier gereden. Niemand uit een wiel gebokst. Soms is alles gewoon kut. En vandaag is soms.

Er loopt een traan over mijn wang. Omdat ik net een nieuwe, kekke bril heb, rolt die traan daar niet door de wind die in mijn ogen waait. In mijn oor hoor ik iemand hartgrondig vloeken. Die moet het gat dicht rijden dat ik laat vallen. Het doet me niet zo veel. Vandaag heb ik verdomd weinig zin.

Bij een kruispunt staan twee vrijwilligers, dat ik langzaam nader. De gele hesjes staan grappend te wijzen. Genoeg materiaal om voor een domme opmerking van mijn kant, maar ook dat zit er niet in. Ik steek een duim op, maar kijk de andere kant uit. Alsof ik van die kant verkeer verwacht. Dat zou een wonder zijn, want daar liggen alleen maar weilanden.

Voor me zie ik de schifting. De kopgroep rijdt weg bij een soort versnipperd peloton. Het gebeurt op een paar honderd meter, dan op een halve kilometer, dan op een kilometer. Het gebeurt voor me. Alles gaat daar nog een keer op de kant. Er zijn achterblijvers die me inhalen. Ik krijg even de wind mee en tik de 30 km/u aan. Het peloton reed hier zeker tegen de 60. Maakt het mij wat uit? Nee, ik geloof het niet.

Ik stond vanochtend op met hoofdpijn. En ging gister zonder goesting naar bed. Normaal stuiter ik door huis voor een koers. Zonet zocht ik stilletjes mijn spullen bij elkaar. De rit naar de koers verliep met een snik en een grimlach. Het was koud toen ik in de wind naar de start liep. Maar zelfs de koude had geen vat op me. Ik had geen zin om een gelletje te eten, ik nam geen extra cafeïne van Spaak. Voor de vorm zoog ik even aan mijn bidon. Zelfs daar werd ik niet blij van.

Natuurlijk mocht ik achteraan starten.

Ik draai af. Lever mijn rugnummer in en ga stilletjes naar huis. Daarvoor moet ik tegen die keiharde wind in. En dan, op een smal weggetje, onder een maartse bui, vind ik eventjes wat gevoel. Vechtend tegen de wind, zet ik mijn bril af. Er rollen nog meer tranen over mijn wangen. En er is niemand in de buurt, dus er is niemand om me voor te schamen als ik keihard schreeuw:

“GODVERDOMME!”

Het was erg onrustig op de burelen van De Buik. Dit keer niet omdat we weer eens waren aangeklaagd door een sportklasse-renner die we per ongeluk hadden beledigd. Het was niet de KNWU die dreigde ons de toegang tot koersen te ontzeggen als we niet positiever over ze gingen schrijven (en we vinden dat we ze al in een veeeeeel te positief daglicht stellen). Het was niet een tijdrijder die, eh, nou ja, die tijdrijders begrijpen we sowieso geen fuck van. Er waren geen boze ploegleiders, er was geen valpartij bij het koffieapparaat.

Nee, het was Sleen.

Want, man, we LOVE Sleen. Nou ja, een gedeelte van ons dus, zoals eerder deze week hier te lezen was. Sleen verdeelt De Buik normaal gesproken. Maar we zijn het er over eens dat Sleen 2019 een absoluut hoogtepunt was.

De modder, regen en koude van de afgelopen jaren, hadden plaats gemaakt voor een strak blauwe lucht en aangename temperaturen. Het open veld in Zuid-Drenthe, lag er lekker open bij. Er waren trekkers aan het gieren – maar dit keer reden ze niet steeds in de weg. Enthousiaste mensen langs de kant. Een krentenwegge voor de winnaar. En er staat ALTIJD wind in Sleen, zelfs als het niet waait zoals dit jaar. Er is altijd een rondje van meer dan 10km. En een fantastisch video-verslag, waar je helemaal geen chocolade van kan maken. What’s not to like?!?

Nog voor het peloton van start ging, werd het opgeschrikt door een brandende auto op het parcours. I kid you not. Het verhaal ging dat de lokale drugscene een vluchtauto moest lozen. Andere geruchten gingen over al-te-enthousiaste tifosi uit Sleen, die de koers al aan het vieren waren. Wat het ook was: de auto stond te branden ergens buiten Sleen, waar normaal helemaal niemand komt, maar waar nu honderden wielrenners langs zouden scheuren.

De start werd uitgesteld en dat was helemaal niet erg. Waarom niet? Ten eerste is het altijd supergezellig in de voetbalkantine in Sleen. Het voelt alsof die kantine er speciaal voor ons is. Niet voor voetballers, maar voor wielrenners. Het is alsof er iedere week een koers is buiten Sleen, waar wij toevallig deze week aan deelnemen. Dat is een heerlijk gevoel.

Ten tweede heeft Sleen misschien wel de beste traditie, van alle tradities: er liggen namelijk gratis winegums, dropjes, of zoals dit jaar winegumdropjes (!!!!) bij de start. (“Pak ze maar hoor, daarvoor liggen ze hier.” – maar dan met een Drents accent). Het is helemaal niet erg om daar wat langer bij rond te hangen.

Over de koers: 2.5 ronde probeerde iedereen weg te komen. Dat lukte een man of 6, waarna Harko Kievit er nog even naar toe poefte. Het peloton ging in optocht-modus. Harko had materiaal malware in de sprint. En de eerste echte prijs was dit jaar voor Hans Groenhoff van CSG. Wij begrijpen dat ie normaal tennist. Dus nu worden we niet alleen verslagen door roeiers, maar ook door kakkers.

Fuck it. Hij had het verdiend. En wij hebben heerlijk gekoerst.

Podcast: Play in new window | Download

Subscribe: Android | RSS

Onze podcastboys kropen wederom bij elkaar, dit keer in de vrijgezellenflat van Tom. Dat had z’n uitwerking op de sfeer aan tafel, want Tinder bleek een terugkerend thema in gesprek met Patrick van der Duin. Maar daar bleef het uiteraard niet bij. U weet het: onze mannen proberen zich deze winter te verbeteren als wielrenner, en Patrick kon ze daar wel een handje bij helpen. Ook het lokale wielernieuws, wat onzin en het gloednieuwe item “De Dubio Dobbel” komen natuurlijk aan bod.

Ga er maar eens goed voor zitten: daar komt podcast nummer 8!

Januari, half vijf ’s middags, het vriest een beetje, de wind maakt het nog net wat kouder, er hangt vocht in de lucht, er ligt zout op de weg, alle auto’s hebben al lichten aan. Het is half vijf, dus je lunch ligt al ver achter je, maar je avondeten is nog niet echt in de buurt.

Waar de fuck ben je? Je staat op een baantje, aan de rand van Groningen. Je geeft twee euro aan een student en krijgt een rugnummer. Eén van de spelden prikt in je vingers, niet in je Gabba. Er valt een druppel bloed op je frame. Het is januari en je hebt nu al weer gebloed voor je geliefde wielersport.

Alles is kut. Je bent, laten we eerlijk zijn, net wat te dik. Je hebt net wat te weinig gefietst in januari (dit gaat dus niet over jou, Adne Koster). Je rijdt op winterwielen, met banden met profiel en voor extra weerstand, extra dikke binnenbanden. Er hangt een zadeltas aan je fiets. Je hebt een voor- en een fucking achterlicht gemonteerd. Godverdomme, je ass-saver zit nog onder je net iets te vieze zadel.

Maar je bent op tijd. Dat scheelde weinig. Je had iets vanmiddag. Misschien een studie, of godbetert misschien wel werk. En werk is om half vijf nog niet voorbij, natuurlijk. Dus je hebt als een dolle gescheurd om hier op tijd te zijn. Het sexy shawltje om je hals blijkt net wat te warm. Je zweet al een beetje, maar je weet niet zeker of je de buf ook af zou moeten doen. Je trekt het – als een stoffen condoom – over je hoofd, dan rolt er zweet van je gezicht, en het druppelt op je frame.

De groep verzamelt zich bij de start. Je ziet een nummer 88 en een 95. What the fuck? Staan er zoveel mensen aan de start? Of nee, dit is een dropkoers, die studenten van Tandje Hoger geven willekeurig nummers uit. Je kijkt om je heen en schat wel dat er zeker meer dan 50 man en een paar junioren dames staan. In januari, om half vijf. Door de koude wind, rolt er een traan over je gezicht. Die valt tussen het bloed en zweet, op een vrij plekje op je frame.

Natuurlijk win je niet, maar je weet wel een paar dropjes te snaaien die eigenlijk naar Sjors Dekker hadden moeten gaan.

Dit weekend ga je maar weer trainen. En op de bank hangen, luisteren naar de nieuwe podcast van De Buik. Een mooi, lang gesprek met Patrick van der Duin. Vrijdag online!

Vorige week ontstond er op Twitter een discussie. Ja, u leest het goed. Het anders zo vreedzame medium liet zich even van zijn lelijkste kant zien. Aanleiding was een bericht van ” Natuur in de Onlanden”, een account dat in de regel mooie plaatjes laat zien van een prominent deel van Stad’s Golden Raand. Voordat we hier een nieuwe discussie krijgen: we weten dat de Onlanden in Drenthe liggen.

Ook signaleert het account zo nu en dan onwenselijke situaties in de Onlanden. Sluipverkeer (klootzakken), afval dat is gedumpt door klootzakken, zwerfafval van die klootzakken van MacDonalds in Hoogkerk (we komen heus nog wel bij jullie eten), en recent een klootzak die op een crosser door een stukje beschermde natuur fietste. Hij werd daar op aangesproken, en in plaats van een mea culpa volgde er een bijdehante grote muil. Na dit gebeuren was een onduidelijke foto van de achterkant van de onverlaat op Twitter te zien.

Het Twitteraccount van De Buik van het Peloton quote dit bericht en merkte bovendien afkeurend op dat de renner in kwestie geen helm droeg.

Nou, daar ging het hoor. Enerzijds moest een stel stoethaspels komen melden dat zonder helm fietsen helemaal prima is, anderzijds kwamen er opmerkingen dat zo’n man niet aan de schandpaal moet. Ook probeerde een wannebe-politicus een semantische discussie over het woord “illegaal” te starten, maar daar zijn we verder maar niet op ingegaan.

De intonatie verraad het al een beetje: De Ombuiksman kan zich maar gedeeltelijk vinden in uw commentaar. Laten we helder zijn: iedereen moet lekker fietsen zoals ‘ie wil. Of dat met of zonder helm is kan ons niet schelen, en de opmerking bij de foto moet gezien worden als grapje. Dat humor niet universeel is weet u inmiddels, en toegegeven, we hebben wel eens betere grapjes gemaakt. Het was vooral bedoeld om de verstokte niet-helmdragers weer eens op te porren. Die zijn altijd zo lekker star en principieel, kan je mooi mee lachen. De lach kwam er niet echt in, echter. Helaas, volgende keer beter. Nog wel even goed om te melden: met een helm fietsen is veiliger dan zonder. Mensen die anders beweren mogen plaats nemen naast mijn oma van 93 die haar hele leven heeft gerookt, het onveranderde klimaat omdat het vannacht flink vroor en iemand die niet uit z’n gordels kon komen toen z’n auto te water raakte. Wat een ieder met deze informatie doet kan ons, nogmaals, niets schelen.

De opmerking dat deze man niet aan onze schandpaal had gemoeten, daar kunnen we wel wat mee. Dat het een lul met vingers is die door beschermde natuur fietst is een feit, maar dat legitimeert onze tweet niet. Zullen we ook proberen niet meer te doen, da’s beloofd. Voor de volledigheid: wij fietsen ook wel eens door rood, of over de zandwegen door dat fucking Vosbergen waar alleen maar rijke stinkerds wonen die ons daar niet willen hebben, of over de weg tussen Haren en Noordlaren omdat er een gigantisch kutfietspad naast loopt. Niet Roomser van de paus dus, maar er zijn grenzen.

Nou, door met zaken die er echt toe doen. Nog 6 nachtjes slapen tot Annen! (en nog 40 dagen tot de Omloop!)

De kerstvakantie is het ideale moment om het komende wielerjaar te plannen. Een cyclo? Nu een keer tijdrijden? Welke koersen staan op het menu? Wanneer is het DK? Bij welke klassiekers mogen we niet ontbreken? Gelukkig is er van alles nog niet duidelijk, dus er blijft genoeg te dromen.

Vorig jaar hebben we een koerskalender voor jullie gemaakt. Dat was tyfus veel werk en we hadden niet het idee dat dat helemaal op waarde werd geschat. Dus dat doen we waarschijnlijk dit jaar niet weer. De reden waarom we die kalender maakten is natuurlijk nog niet weggenomen: het schema van aanstaande koersen is nog steeds een teringzooi.

Op 27 januari (ja dat lees je goed) begint het seizoen in Annen. Dat is over drie week. Als je dus deze vakantie niet tenminste acht keer op een tacx (of verwant apparaat) hebt gezeten, is je seizoen al voor de helft voorbij en ga je voorlopig niks winnen. Op 16 februari (want fuck it, hoe eerder hoe beter) is Sleen. Rond die tijd beginnen de dropkoersen in Groningen weer. Op 2 maart de Ronde. De Ronde. Van Groningen dus (voor elite-renners). Op 16 maart volgt de ouwe-lullen-klassieker, die dit jaar voor de 2e keer gereden wordt, op de Col du Vam.

Op 17 maart volgt de klassieker der klassiekers van het noordelijk ICW-circuit: Middelstum. Een omloopje door het aardbevingsgebied. Al jaren vaste prik op de kalender. Valhelm verplicht.

Wat volgt zijn Kleine Hein, de Bronneger Bult, Ureterp, De Meerdaagse, Eelde, Ternaard (of spellen we Ternaart?), De Ronde van Zuid-Oost Friesland (of spellen we Fryslân?), misschien we maken misschien wel een uitstapje naar Noord-Holland, of een criterium in Hardenberg.

God jezus, wat hebben wij hier ontzettend veel zin in.

Het DK vindt normaal gesproken plaats op tweede pinksterdag. Dat is ook de dag van de fietselfstedentocht, dus dat wordt weer een moeilijke afweging. Met 15.000 wappies door Friesland toeren, of de belangrijkste koers van het jaar. Lastig lastig.

We koersen al een tijdje. En we hebben altijd wel iets te zeiken. Bijvoorbeeld dat na vier keer oefenen de KNWU ‘Bronneger’ nog steeds niet goed kan spellen (zie het plaatje bij dit bericht). En dat er nog geen organisatie is aangewezen voor het DK-Noord.

Waar we echt een beetje zand van in het, nou ja, waar we echt chagrijnig van worden: Op 20 april is onze hoogmis, onze D-Day, de dag waarop alles moet gebeuren: Kleine Hein. Er zijn maar weinig koersen die zo gaaf zijn als Kleine Hein. Eigenlijk heeft geen enkele koers dezelfde status, als we heel eerlijk zijn zelfs het DK niet. Komt Folsgare in de buurt? Niet qua status, maar wel qua datum: 19 april.

WTF. Waarom zou je in godsnaam twee van de mooiste koersen van Noord-Nederland in hetzelfde weekend proppen? Is de telefoonverbinding Sneek-Emmen zo slecht dat we dit niet wat beter op kunnen lossen? Hoe krijgen wij in godsnaam twee dagen achter elkaar verlof van onze vriendinnen, hè? Leg dat maar eens uit?!?

Mark (42) heeft geen goed woord over voor fietsers die binnen trainen. Dit omdat je ook buiten kan trainen. “Weer of geen weer, ik fiets buiten”, aldus Mark. “Veel van mijn vrienden trainen in de winter binnen, maar dat kan toch ook gewoon prima buiten? Je gaat toch niet binnen op zo’n ding zitten te zweten? Ik regen liever nat!” Daar stopt het echter niet voor Mark. Zo eet hij al tijden geen appels meer, want sinaasappels vullen ook. “Alleen maar appeltjes van oranje voor deze jongen!”, spreekt Mark krachtig. Ook zwarte veters zijn voor Mark inmiddels onbespreekbaar. “Mensen met zwarte veters begrijpen kennelijk niet dat bruine veters minstens net zo goed strikken.” Ook heeft Mark roze muisjes, auto’s van Renault en jassen met ritssluiting in de ban gedaan wegens uitstekende alternatieven. “Echt belachelijk dat mensen daar nog voor kiezen”, laat Mark optekenen. De vrienden, familie en werkgever van Mark hebben inmiddels ook een prima alternatief voor Mark gevonden. Dit omdat Mark een starre en bekrompen lul is.  

Amateur. Da’s Frans. Betekent ‘liefhebber’. Als je een amateur bent, dan ben je dus een liefhebber. Een ‘liefhebber van’ zelfs. Voor ons wielrenners kunnen jullie ‘m natuurlijk allemaal wel inkoppen. We zitten niet 5 tot 10 uur per week op de fiets omdat we daar zo vorstelijk voor betaald worden of omdat onze sponsorcontracten zo ongelooflijk dik zijn. Behalve die van Burry dan, maar er zijn er maar weinigen die het het combineren van twee liefhebberijen kunnen samenvatten als baan. Doet-ie goed, die Bur.

Verder vooral veel mislukte weekenden, spierpijn, schaafwonden, botbreuken en veel meer kapot materiaal dan de NTFU-verzekering wil vergoeden. Alleen omdat we het spelletje wielrennen allemaal zo verdomde liefhebben. Daarom is dit stuk een ode aan Henk. Henk Hulzebos. Uit Assen. Henk is ook zo’n liefhebber. Een veel geziene gast op de noordelijke ICW’s op de weg maar vooral ook in het veld. Bij het DK Tijdrijden zagen we hem zelfs (mét opzetstuur) starten in de funklasse. Omdat ook Henk een liefhebber is. En daar moet Henk het ook vooral van hebben, van dat liefhebben. Want hard gaat Henk niet echt.

Maar liefhebber, dus doorfietsen. We moesten wel elke ronde die klotebult op (met een kleine hartaanval op de trap), dus Henk: 2, de rest 6. Trimunt? Zelfde liedje. Elke twee ronden reden we Henk achterop. Goddank zie je ‘m door de bomen al van ver, dus dan kun je je inhaalactie een beetje timen. Of het is zijn zoon, die rijdt met dezelfde kleding en net iets harder dan zijn vader. Ze weten inmiddels wel hoe ze uit de weg moeten gaan bij een klimmetje, want liefhebber, dus anderen in de weg rijden kan natuurlijk niet. Henk 4, de winnaar 9. Coevorden? Idem dito. Ronostrand? Ook daar was Henk de fietsende hindernis. Gelukkig hoefde je ‘m niet te bunnyhoppen. Maar vinden we dat dan erg? Natuurlijk niet. Zelfs niet als we even van de fiets moeten omdat Henk in de weg ligt. Want hartjes Henk. 4

Henk is de belichaming van alles dat het amateurwielrennen zo mooi en zinloos maakt. Jezelf een uur lang in de kou op het rooster leggen in de wetenschap dat je nooit zal winnen. Dat je uiteindelijk ergens halverwege het A4’tje van Dieuwke bungelt en dat je blij mag zijn als je uiteindelijk top 10 bereikt in het eindklassement (al is dat dan alleen maar omdat je aan meer crossjes bent gestart dan de échte goeien). Henk weet dat. Henk weet zelfs dat hij bijna altijd onderaan staat, maar uiteindelijk wel keurig top 10 in de einduitslag staat. Omdat Henk er altijd is. Omdat Henk nooit afstapt. Omdat Henk een liefhebber is. Een fucking amateur.

Wij drinken nooit weer Red Bull. Eerlijk is eerlijk, ook voor vandaag zouden we het meestal afslaan, zelfs als het gratis is. Het bevat veel suikers, stoffen die ooit op dopinglijsten hebben gestaan en het ruikt naar bubbelgum. Kortom, dat kan nooit goed zijn. Maar na vandaag vinden we Red Bull gewoon stom. Stom genoeg om te zeggen dat we er nooit weer een slok van zullen nemen.

Op zondag 7 oktober 2018 werd de Kop over Kop gereden. Daar keken we naar uit. Een amateur-fiets-event voor de massa. What’s not to like. Een van onze podcast-jongens deed mee. Hij werd zelfs tweede met zijn ploegje hardrijders. Wij trots, hij trots, iedereen blij. Domper op de feestvreugde was dat tweede worden plots niks meer is. Geen vaantje, geen goodie bag, niet even een foto op het podium, niet eens een bidon. Helemaal niks. Vond ie niet leuk, weten wij. Beteuterd is het goede woord. Dat vonden wij dan wel weer grappig.

Dus dat is natuurlijk niet de reden waarom we nooit meer Red Bull drinken. Ook dat alles heel matig georganiseerd was, is daar geen reden voor. Dan zouden we allerlei criterium-dorpjes en omloopjes ook nooit weer drinken. En dat doen we juist wel. Als je ze drinken kon, natuurlijk. Nee, slecht georganiseerde wielerevents is een dingetje waar wij een beetje opgewonden van worden. Dus dat was het probleem ook niet. Fair is fair: voor een criterium betaal je vaak € 5,- ofzo. Voor Red Bull Kop over Kop €200,-. Aan het geld kan het niet gelegen hebben.

Dat we, onderweg naar een toertochtje, op zaterdagochtend om half 9 al om moesten fietsen omdat er anderhalve dag later een evenement werd georganiseerd door het centrum van Roden is ook niet de reden dat we nooit meer Red Bull drinken. Ook al wordt dat evenement gesponsord door Canyon, een fietsenmerk dat alleen via internet te krijgen is, en wat andere grote bedrijven. De winkeliers en inwoners vonden die onbereikbaarheid wel prima, want ze verkochten wel wat extra tosti’s en een ijsje en er was eens wat te doen in dat gat.

Het probleem was de prijsuitreiking. Want wat blijkt: het eerste mannenteam kreeg vijf flessen champagne en mocht elkaar daarmee onderspuiten. Ze kregen een goodie bag (zij wel!). Een soort cheque met hun teamnaam erop, maar zonder waarde. Een heel lelijke beker. En voor alle vijf stond een hogedrukreiniger klaar. Wat de fuck moet je daar nou mee!? Weten wij veel, maar er was een prijzenpakket.

Het eerste vrouwenteam kreeg een goodie bag, een cheque zonder waarde en een lelijke beker.

Meer niet? Nee, meer niet. Geen champagne? Nee. Geen hogedrukspuit? Nee. Geen seksistische variant op een hogedrukspuit? Nee. Waarom niet? Omdat het vrouwen zijn, duh.

En wij vinden dat bespottelijk. Dat wielrennen al jaren alles op alles zet om vrouwen te discrimineren is al stom. Maar dat dit bij ieder nieuw evenement ook weer zo duidelijk zichtbaar moet worden, wij snappen er geen reet van. Hoe moeilijk kan het zijn om in ieder geval gelijke prijzen uit te reiken? Zeker als je alleen de winnaars wat geeft. Dat is dus echt heel stom.

Dat eerste vrouwenteam bestond uit Anneke Dijkstra, Sanne Bouwmeester (blijkt dus nooit geroeid te hebben), Ivana Tiessens, Marthe Roose en Mathea Nijmeijer. Ze reden snoeihard, met meer dan 40 gemiddeld, bijna 5 minuten sneller dan het tweede damesteam. Dat deden ze onder de naam ‘Team Drenthe’. En laat dat nou ook één van de hoofdsponsors zijn van dit evenement! De provincie Drenthe. Dus wij zijn wel benieuwd wat de Drentse politiek hier van vindt. En de Drentse pers. En iedereen. Is dit normaal? Of vinden jullie dit ook stom?