Uit de buik van het peloton....

Gezocht: Ik Heuvelvrouw

Ik zit in het wiel van Tom Akkerman. Het is koud, maar er staat vooral een snoeiharde wind. Tom kwam zojuist ons pelotonnetje binnen gewandeld en nu vecht iedereen om me heen om zijn wiel. Vooral op de kant is het vloeken en schelden. Maar dat kan mij geen reet schelen, want mij krijgen ze hier niet weg. Trouwens, dat lukt ze ook niet want het zijn allemaal dames. 
 
Het is vandaag niet mijn dag. Ik ben een sprinter, een raspaardje, de Mario Cipollini van Noord-Nederland – alleen ik win iets minder vaak. Dit soort wind, daar ben ik gewoon niet voor gemaakt. Ik vraag me constant af wat ik hier doe, heb honderd keer getwijfeld of ik wel moest gaan. En nu ik er toch ben, kan ik er maar beter het beste van maken, dus ik kijk maar wat om heen. 
 
Binnen een kilometer lag het peloton helemaal aan stukken. Niet dat ik daar echt iets van meekreeg, want ik stond al bij de start te ver van achteren. Het ging in volle gallop naar de eerste bocht, daar werd het op de kant gezet en toen was het krabbelen. Vlak achter ons startten de dames. Na een halve ronde hadden zij mij opgeslokt en ik ben daar maar blijven zitten. Zo heb ik er tenminste een beetje plezier van. 
 
Er is iets raars met dameswielrennen. Aan de ene kant is het een bloedserieuze sport en kent Nederland enkele van de allergrootste kampioenen. Aan de andere kant kan je als man al snel meedraaien met de allerbeste meiden. Dat doe ik nu dus ook. De dames Meijering zullen wel weer voor de prijzen gaan. Op kop sleurt Anne Marijn, die fietst door het jaar gewoon met Marianne Vos, Ellen van Dijk en Lizzie Armitstead. Daarnaast wéét die ook heel veel over fietsen. Pakte zij niet de eerste plek bij die legendarische Spaak-quiz? 
 
Langzaam droom ik weg. Er komen beelden voorbij van Bettina Zijlstra in een Nederlandse trui. Ik zie Anouska Koster winnen in Middelstum. Herinner me een dames-ploegentijdrit door de Onlanden, waar sneller gereden is dan bij Kannibaal-heren-trainingen over dezelfde Strava-segmenten. Gaat Ireen Wüst niet bij de NWVG-uplus meerijden?  Ik dwaal af. Ga rechtop zitten. En schrik me een ongeluk van de dame naast me. Oh, gelukkig, het is Burry. 
 
Alles goed en wel, maar dit doe ik dus nooit, never, niet weer. Volgende keer ga ik door tot ik bloed ophoest, kramp heb in mijn kuiten, of van vermoeidheid de sloot in stuur. Alles om niet weer een hele koers in een damespeloton te hoeven meedraaien, hoe gezellig ik het ook vind. Vrouwen kunnen namelijk prima voor zichzelf opkomen, ze hebben een eigen buik en die zit in een eigen peloton. Laat ze godver de godver ook maar zelf hun eigen stukjes schrijven. 
 
Morgen is het Valentijn en als ik heel eerlijk ben, ben ik gewoon op zoek naar Ik Heuvelvrouw. 
Door