Annen II: anders, maar hetzelfde

Natuurlijk zou het zo gaan als altijd, dat was al maanden duidelijk. Waarom je dan toch dacht dat alles anders zou zijn is niet geheel duidelijk. Immers, de logica van het normale (en minder normale) leven heeft geen vat op trainingskoersen in februari. Dat je deze winter wat specifieker hebt getraind betekent heus niet dat je niet dat je niet achteraan de derde waaier wappert. Dat je eens wat vaker een biertje laat staan betekent heus niet dat je na driekwart ronde geen bloed proeft. Dat je maar liefst een kilo lichter bent dan vorig jaar betekent heus niet dat je opeens op het gemakje bij de voorste 10 meedraait, bijvoorbeeld.

Natuurlijk, er zijn sprankjes hoop. Zoals zo vaak worden ze gevormd door de ellende van een ander. Dieuwke en consorten hebben na jaren oefenen de kneepjes van het vak ook nog niet helemaal door, dus zelfs daar (zelfs daar!) gaat wel eens iets verkeerd. Even wat langer wachten voor de start en even wat minder koersen dan verwacht. Half onderkoeld binnen 10 seconden van hartslag winterslaap naar hartslag rolberoerte terwijl je Burry’s, junioren en bejaarden ontwijkt is wel even aanpoten, maar we deden het het met een glimlach.

Ook putten we hoop uit het feit dat “Golden Boy” Adne Koster een offday had. Er ging ook een gerucht over een aanlopend wiel, maar dat negeren we even. Ook de aller-, allergrootsten schieten wel eens mis. Dat er gelijk alweer een 15-jarige reserve-Koster rond rijdt die met twee vingers in de neus tussen de Amateurs rond rijdt negeren we trouwens ook even.

Verder was het genieten dat Evert-Jan Veldkamp een oversteek waagde naar de kopgroep en halverwege strandde. Dus tóch gewoon een mens. Dat hij vervolgens “en passant”  nog wel vrij kort eindigt vergeten we even. Berend Slagter met een lekke band in de berm is ook genieten. Opscheppen over megawatts en dan staan prutsen met binnenbandje: <3. Ekema van de Stormvogels kon, ondanks uitgebreid soigneerwerk, ook niet voorkomen dat hij kansloos werd gelost. Genoeg lichtpuntjes, dus.

Hebben we ons dat helemaal niet geërgerd? Tuuuuuuurlijk wel. Zo rijden we stiekem natuurlijk het liefst wel gewoon het aantal rondjes dat vooraf beloofd was. En staan we liever niet 10 minuten te kleumen omdat de jury nog niet klaar is. Ook de uitslag is compleet onbegrijpelijk. Natuurlijk rijden er mensen zonder chip, dus die staan er dan niet tussen. Maar het moet toch te doen zijn om de mensen mét chip wel op de goede volgorde te zetten. Hadden we net zo goed op de blocnote en pen van Dieuwke kunnen vertrouwen. Maar goed.

Maar goed, dat valt allemaal in het niet bij het enorme plezier dat we hadden bij de eerste koers van het jaar. Aflsluiten met een shout-out naar de organisatie samen met Breeland dan maar: top voor elkaar, deze keer. Lekker veel kleedkamers open, warme chocomelk te koop na afloop (tip!). Vinden we fijn. Op naar de volgende!