Remco Grasman

Remco Grasman heeft aan ons laten weten dat hij zich terugtrekt voor het NK Masters. Dank, Remco, daar zijn we blij mee. We vinden namelijk echt dat je daar niet thuis hoort. En nee, dat is geen sneer naar de deelnemers, dat is ook niet per se om jou dwars te zitten, dat is omdat het niet hoort.

Zoals we eerder deze week schreven is Remco een fenomeen. Tijdrijden wordt vaak gedaan op dezelfde parcoursen, over meerdere jaren. Iedereen die er aan mee heeft gedaan kent er wel een paar: Vadesto net onder Zwolle, Lemmer door de Schaatsvereniging, Warns door WV Snits, het Monstertijdrit-parcours, of Luinjeberd vlakbij Tjalleberd (we verzinnen dit allemaal niet).

Op die parcoursen wordt al jaren gestreden. Grote helden uit het heden en het verleden hebben daar toptijden neergezet. Groningen had jaren lang Steven Sloof. Twee meter lang, alleen maar spieren en een paar longen. Een fenomeen. Steven zette op vrijwel ieder parcours een record neer. Niet ieder jaar is hetzelfde, tijdritten zijn moeilijk met elkaar te vergelijken, maar als je overal records hebt ben je gewoon fantastisch.

Na Steven kwamen Wieger van der Wier en Ronald Heringa. Die pakten niet alle records af, maar reden er wel een paar uit de boeken. En al die renners zaten te klooien met hun licenties. Sloof reed op een Amateur-licentie, net als Heringa, beiden wisselden nooit binnen een seizoen naar beneden (en moesten wel accepteren dat ze wat langzamer werden). Van der Wier is juist een echte elite. Thomas Wobma werd steeds een beetje minder en kreeg daardoor ook steeds een andere licentie, jaar na jaar.

Johan Tijssen bewandelde de weg de andere kant uit: hij stapte voor de eerste keer op een TT-fiets bij een NK Vrije Renners. Hij won dat. Werd het seizoen daarop elite en keek niet weer om. Zo doen kampioenen dat.

De kampioen van de laatste jaren is Remco Grasman. Die traint niet alleen snoeihard, hij rijdt ook zo. Op vrijwel alle bekende parcoursen heeft hij het record. Nee, hij won niet alles, maar wel vrijwel overal een keer. Z’n materiaal, z’n houding, z’n voeding, alles was in orde. Hij had een beroemde trainer. En pakte ook grote titels: De Monstertijdrit, NK ZC, en vorig jaar het WK. Daarom mag ie nu in zo’n strak, glibberig wit pakje rijden. Laat het duidelijk zijn, voor zo’n tijdrijder hebben wij niks dan respect. Remco stuwt die andere maffe tijdrijders omhoog, of ze dat nou leuk vinden of niet.

Bij sport hoort dat je ook je plek kent en tradities waardeert. Volgend jaar is een nieuw jaar. Dan worden er nieuwe licenties aangevraagd. Dat is het moment om naar beneden te gaan. Dan zien we Remco graag terug als amateur. Tot die tijd is hij voor ons de huidige wereldkampioen en bronzen medaillewinnaar op het NK Elite ZC van 2018.