De kampioenenmaker
Stefan Poutsma was jarenlang een enorm wielertalent uit Noord-Nederland, totdat het mis ging met zijn lijf. Hartritmestoornissen brachten een abrupt einde aan zijn jonge wielercarrière. Was dat erg? Leuk was het niet, maar Stefan was oprecht blij dat hij een tweede kans kreeg. En wij ook. De stoere ex-prof staat tegenwoordig klanten te vervelen bij Bike Life in Roden. En daarnaast is ie een business begonnen als trainer.
En godverdomme zeg, die tweede kans is ie wel aan het waarmaken. Loop die winkel binnen en hij smeert je een fiets aan, maar dat is niet waar wij zo van onder de indruk zijn. Stefan blijkt namelijk een kampioenenmaker.
Toen hij noodgedwongen zijn fiets aan de wilgen hing, besloot hij wat te gaan doen met de kennis en kunde die hij in het profpeloton had opgedaan. Hij werd coach, trainer, vertrouwensman van wielrenners. Eén van zijn eerste daden was ongevraagd advies aan Bauke Mollema en Robert Gesink. Die liefhebbers, moesten nu eindelijk een keer een rustdag pakken. Anders werd het nooit wat.
De talenten stonden direct in de rij om hun wielerkunsten aan de scherpen. Adne Koster trainde een tijdje bij de magere Peizenaar. Henrike van Spaak kreeg tips en trucs. Een lastige klus kreeg hij toen Burry zich aanmeldde. Want kampioenenmaker, okay. Maar er zitten natuurlijk grenzen aan het kunnen van de jonge trainer.
Nou, niet dus.
Het donderdagavond-baantje is in Groningen en verre, verre omstreken het meest bepalende koersje van de week. Daar winnen Patrick van der Duim, Rick Ottema, Kjeld Nuis, whoever the fuck. De geestelijke opvolgers van Stefan Poutsma drukken daar als eerste hun voorwiel over de meet, op donderdagavond.
Deze week was het een beetje een gezette renner, in een QuickStep-broek, met een oud-Kannibaal shirt en een Stormvogels helm. En wij zeggen ‘beetje gezet’, maar schijn bedriegt. Want eigenlijk zijn dat inmiddels allemaal spieren. En kenden we hem vroeger om zijn Turboburry, op 1/3e van de koers. Kenden wij hem om zijn iets te vieze witte Cervélo. Waren we vooral bekend met zijn hoge glimmende aluminium velgen. Das war einmahl. Wij kennen hem nu als glorieuze winnaar van Corpus.
Ja, dat leest u goed. Stefan Poutsma heeft vanavond, donderdag 14 juni 2018, van niemand minder dan Bart ‘Burry’ van Zeilen een echte kampioen gemaakt. Er is inmiddels een wachtlijst met renners die ook bij hem willen gaan trainen.
PROOF >>
Related Posts
Het OFK te Goënga
WAAR ZIJN WE MEE BEZIG
De Koers Cycling Series
One Comment
Geef een reactie
Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.
FORMIDABELE VAN ZEILEN KLEINEERT CONCURRENTEN
GRONINGEN – Bart van Zeilen, alias Burry, heeft gisteravond de 10de editie van de Gran Premio Gibcus op zijn naam geschreven. De 35-jarige renner in dienst van de Quickstep/Kannibaal/Stormvogels-formatie wist in de massasprint af te rekenen met toch niet misselijke namen als Sybren Lanting en Pieter Verhoeven.
Van Zeilen trakteerde zichzelf hiermee op een vroegtijdig verjaardagscadeautje aangezien de geblokte machtssprinter morgen 36 kaarsjes mag uitblazen. De eerste zege uit zijn lange carrière zorgde voor de nodige waterlanders na afloop. “Ik heb hier zolang naar toegeleefd”, aldus een duidelijk geëmotioneerde Van Zeilen. “Hoewel ik natuurlijk altijd mijn werk netjes deed voor de ploeg kreeg ik soms het idee niet voor vol te worden aangezien. Opmerkingen van concurrenten over mijn vermeende dikke kont hebben daar zeker toe bijgedragen. Ja, je kunt zeggen dat ik gebrand was om die mensen met hun grote bek van repliek te dienen.”
En dat was precies wat Van Zeilen gisteren deed op het verregende parcours van sportpark Corpus den Hoorn. Wie kent niet het beeld van Van Zeilen, die als een hondsdolle buffel langs het peloton knalde om twintig seconden later compleet leeggereden op een rondje te worden gefietst? Wel, dat lijkt voltooid verleden tijd. Uiterst leep sloop Van Zeilen in de slotronde naar het juiste wiel om er op de laatste rechte lijn als een ware Cipollini uit te komen. De overwinningskreet die uit het ontzagwekkende lijf van Van Zeilen oprees was er een van jarenlang opgekropte frustratie, opluchting maar vooral van pure euforie. En niemand lijkt hem dat te misgunnen.