Tijdrijden – de warming up

Echt belangrijke tijdritten zijn altijd tyfus ver weg. De keuze is beperkt, het deelnemersveld afgebakend, het wedstrijdverloop uitgestippeld en de uitslag voorspelbaar. De tijdrit zelf is verder geen fuck aan, het doet vooral heel erg pijn, terwijl er spuug over je gezicht loopt, snot in je ogen zit (als je mazzel hebt van jezelf, als je pech hebt niet). Daarnaast weet je van te voren dat je niet kan winnen. Dat is slechts weggelegd voor drie of vier specialisten – en die heten geen Ik Heuvelman. Toch doe Ik aan tijdrijden. En dat doe ik omdat het godverdomme één van de mooiste wielerdisciplines is.

Vandaag staat de warming up centraal – in de toekomst ga ik andere onderdelen van deze nobele kunst met jullie bespreken.

Omdat tijdrijders hoofdzakelijk monomane mierenneukers zijn, verloopt alles via een vast stramien. Je komt aanrijden met een auto met minstens twee fietsen en zes wielen erin gepropt. Op een parkeerplaats ergens in de middle of fucking nowhere heet Ronald Heringa je welkom. Er staan al zeker twee Smilda’s die samen vier keer zoveel spullen hebben als jij (= 8 fietsen + 24 wielen). Je gaat bij iedereen langs en (belangrijk) geeft iedereen een hand.

Er zijn altijd een paar tijdrijders met iets nieuws. De trends op dit moment zijn fietsen van meer dan 10k€, wielen met twee spaken (echt waar) en SRAM Etap. In het verleden zijn driespaakswielen in geweest, net als Zipp 1080 en daarna Zipp 808 en natuurlijk Shimano Di2. Een tijdje hebben tijdrijders met halve cassettes gereden, die zouden minder wind vangen. Gelukkig is die gekkigheid voorbij nu ze massaal aan het overstappen zijn op een enkel voorblad.

Sowieso heeft de helft van het deelnemersveld een nieuwe helm van tenminste 200€. Soms moet er namelijk een punt aan een helm zitten, maar soms geldt die punt ook als een groot nadeel. Het is volstrekt onvoorspelbaar wanneer het wel goed is om een punt te hebben. Vergelijk het met knikkeren op het schoolplein. De ene dag doet niemand het, een dag later blijkt dat door een onzichtbare afspraak de hele school op leven en dood aan het knikkeren is. En jij hebt geen knikkers bij je.

Als je alles bekeken hebt, haal je een rugnummer, waar je vervolgens 20 minuten mee bezig bent om die zo strak mogelijk op te spelden. Dan mag je je snelpak aantrekken. Dat pak is tenminste twee maten te klein (vaseline helpt). Zodra je het aan hebt, stopt je bloedsomloop. Dat geeft niks, want wie heeft er nou bloed nodig? Het gaat er om dat je aero bent. Je legt je helm klaar, trekt je schoenen aan en klautert op je Tacx. Dan bedenk je dat je overschoenen nog strakker zitten dan je snelpak en dat je die na het warmrijden niet meer aankrijgt. Dus stap je van je Tacx en ga je eerst je SM-achtige overschoenen aan doen.

Je stapt weer op je Tacx, doet je koptelefoon op en begint met je eerste blokje. Op dat moment loopt Johan Tijssen langs, geeft je een hand en knoopt een praatje aan. Je kan hem niet verstaan, want je hebt je koptelefoon op, maar toch zeg je wat terug. Hij start tenminste een uur na jou en heeft dus alle tijd van de wereld. Als hij weg is vraagt de moeder van een van de deelnemende dames of je aan de kant wil gaan. Haar dochter is gefinisht en nu wil ze naar huis, maar haar auto staat op zo’n 10 meter afstand van je Tacx. Dat vindt ze gevaarlijk. Tegen de tijd dat je weer op je fiets zit heb je nog 5 minuten om je warm te rijden. Plots zie je Remco Grasman – je had bijna over hem heen gekeken – die luidkeels staat uit te leggen dat hij alleen op dit materiaal rijdt omdat hij gesponsord wordt. Afgeleid raffel je nog snel een laatste blokje af.

Je klautert weer van je fiets en je moet ongelofelijk pissen. De keuze is of je rits naar beneden doen en half voorover gebogen je piemel uit je pak wurmen, of een broekspijp oprollen en je zaakje er daar uit proberen te peuteren. Optie 1 heeft als risico dat je je schaaft aan je rits. Optie 2 dat je alles nog verder afknelt. Welke je ook kiest, op het moment dat je staat te pissen zie je een van de dames van je club op je afkomen, die je vriendelijk groet. Ondertussen ben je helemaal afgekoeld.

Dan ga je naar de start, je denkt veel te laat, maar je bent zeker 10 minuten te vroeg. Kut. Eigenlijk moet je alweer pissen. En je bent door alle commotie en afleiding je handschoenen vergeten. Dat maakt geen fuck uit, want je gaat van die dingen niet echt sneller fietsen, maar ze kosten een kleine 100€ en je hoopte dat ze je mentaal voordeel zouden geven. Zodat je niet 19de maar 18de zou worden.

Je neemt je nu al voor om je de volgende keer bij een lagere categorie in te schrijven. Heren 30+, of Sportklasse, of Heren 50+, of bij de Junioren. Daar fietsen Nederlands kampioenen, districtskampioenen, oud-elites, ex-profs en aankomende wereldkampioenen door elkaar. Daar kan je misschien wel 6de worden.