Overpeinzingen over Annen.

Ik zet m’n kraag wat verder omhoog. De ijskoude wind geselt m’n botten. Het is alsof de wind van de Hondsrug af komt rollen en dat deze glooiing nog wat extra snelheid geeft. Onbarmhartig waait ze over de vlakte. Ik kijk om, recht tegen de wind in. Parallel langs de Hondsrug loopt een weg en vlak voordat die weg eindigt in een t-splitsing staat een blauw bordje: Annen.

Ik kan het bordje vanaf hier niet zien, maar ik weet dat het er staat. Hoe vaak ben ik er wel niet langs gereden? En heb ik dat bordje wel alle keren gezien? Meestal zie ik daar alleen het wiel van mijn voorganger. Straks rij ik ook weer een stuk of zes keer langs het bordje. Waarschijnlijk zover aan de rechterkant van de weg dat de grassprietjes van de berm m’n bandjes aaien. De wind komt er van links.

Naast mij staat een renner die naar zijn Garmin kijkt. Zou hij zenuwachtig zijn? Of net als ik ook aan het overpeinzen zijn? Eigenlijk ben ik niet zenuwachtig, want ik weet precies wat er komen gaat. Al bijna 10 jaar heb ik een licentie en al bijna net zo lang rij ik elk voorjaar met een rugnummer opgespeld over deze godvergeten vlakte. Toch is hier iets wat een bepaalde aantrekkingskracht op me heeft. Anders zou ik er niet elk jaar zijn.

Mijn gedachten dwalen terug naar de afgelopen wintermaanden. Rotweer. Veel regen. Maar ook veel kilometers. En ook de Draaibar en de Negende Cirkel. Leuk om die wielrenners en wielrensters ook eens zonder helm en bril op de kop te zien. Maar dit is serious business. Na oud&nieuw heb ik geen kroeg meer van binnen gezien en heb ik nog harder getraind. Jan Hekman schijnt een amateur B licentie te hebben en gezien zijn FTP-sessies op Zwift moet ik er ook maar aan geloven…

Waar is die sluwe vos eigenlijk? Heb hem nog niet gezien. De rest van het stel is er wel. Spaakbaarden, team AGU (gelukkig nog niet in het blauw), CSG’ers met aerohelmen, studenten, Kannibalen. Allemaal niet getraind en allemaal slecht in vorm… Jaja, tot we weer met 60 per uur op de eerste bocht af stormen. Wielrennertje spelen, ik had het me zo anders voorgesteld. Hoe anders was het toen ik net begon. Ik wist wel dat ik de Tour nooit ging winnen, maar indruk maken op vriendinnetjes van huisgenootjes tijdens een criterium in Friesland zat er wel in. Later leerde ik van Luuk van der Meer dat wielrennen daar vooral om gaat. Helaas, vandaag geen vrouwen om indruk op te maken. De vrouwen die er zijn starten twee minuten na me en ik maak me zorgen of ik ze allemaal wel voor zou blijven…

Ik word uit ruw mijn overpeinzingen gehaald door Dieuwke (Janieke helaas ook dit jaar niet gespot in Annen). Ze roept iets over bijna starten, maar haar stem wordt overstemd door de wind en het lawaai van Burry. Enkele seconden later klinkt een fluit. We zijn weer begonnen.