Winkelen

Het is, denk ik, een van mijn leukste winkelervaringen en dat terwijl ik winkelen haat. Het kost tijd, er zijn mensen die zich te veel met je bezig houden en als ik winkel, fiets ik niet. Dat is sowieso kut.

Maar deze keer is alles anders. Ik stap nog wat onzeker de winkel binnen en kijk daarbij een beetje angstig om me heen. Als een klein, zacht konijntje dat in een hele serie felle koplampen tuurt. ‘Fuck, er komt iemand op me af’, denk ik, als er inderdaad een verkoper op me af komt. Ik ben een beetje verblind door wat ik zie.

Een vlotte jongeman, net haar, afgetraind, veel tanden (ik bedoel echt heel veel, heel erg witte tanden) staat me lachend te woord. Ze gaan me helpen, want het is toch een aanschaf waar ik een lange tijd mee verder moet. Ja, het bepaalt hoe ik sport. Ik zeg wat terug, en hij vraag weer of ik veel fiets. Ach, veel, ja ik denk best veel, antwoord ik, terwijl ik mijn handen voor mijn ogen doe vanwege het felle weerkaatsende licht. De tanden gaan op en neer hij doet een double take. Ik word gekeurd.

En daarna word ik overgedragen aan een jonge vrouw. Zij zet me op een krukje en stelt me wat vragen. Ik weet wat ik wil, dus kan makkelijk antwoord geven. Af en toe doe ik een poging tot een grapje. Dan voel ik me wel heel erg mijn vader, die dit altijd deed bij kassières. Moest ik met hem mee naar de supermarkt, probeerde hij het meisje achter de kassa aan het lachen te maken, wat nooit lukte. Gênant. Ik merk duidelijk dat ik het talent van mijn vader voor dit soort beschamende situaties heb gekregen. Thnx. Superblij mee. De jonge vrouw staart me wat aan, ze begrijpt het grapje duidelijk niet.

Mr. Prodent komt langs, ontbloot zijn tanden en vraagt of alles goed is. ‘Alles top!’, zeg ik, terwijl ‘skinny bastard’ denk. ‘Poets je tanden sterk met Prodent’, mompel ik – en ik krijg voor het eerst een glimlach van de jonge vrouw. Het blijkt inderdaad zijn bijnaam.

En dan gaat de studente (ze doet bewegingswetenschappen en is ontzettend kundig) me de modellen laten zien. Dit ken ik, van alle keren dat ik een fiets kocht. Ik ben in mijn element. Of ik even wil proberen? Natuurlijk wil ik dat! In de winkel is een soort baantje aangelegd, compleet met asfalt, strepen op de weg, alles. En ik probeer er op los. Het ene na het andere model. Samen komen we eruit.

Ik wil natuurlijk ook sokken (ik ben een wielrenner, hoog en wit dus) en een nieuwe broek. Ik kies zo’n hip model, strak, met van die zakjes op je benen, waar je iedere gravelaar mee rond ziet fietsen. En omdat ik toch bezig ben koop ik ook een shirt. Of ik niet een merino shirt wil. Nee, misschien later. De sfeer is inmiddels ontspannen. Ik heb al twee of drie grappen gemaakt waarbij ik me niet mijn vader voelde, en ik wel iets terug kreeg dat zelfs meer dan een glimlach was.

En ik heb al een stapel spullen. We praten nog even over een nieuwe Garmin, maar daar zie ik uiteindelijk van af. Ik gooi er wel een paar gelletjes bij, als ik bij de kassa sta. Mister Prodent kijkt tevreden, ik geef zijn collega opzichtig complimenten.

‘Veel plezier’, roepen ze me na, ‘succes met trainen!’

Als je een fiets koopt duurt het maanden voor je die meekrijgt, een paar hardloopschoenen krijg je dus direct mee. Ik ben echt heel goed geholpen, op een ontzettend aardige en grappige manier. Het maakt de hele winkelervaring zoveel leuker dan het kopen van een fiets (‘dat wordt dan 8k€, je kan hem misschien over 4 maanden ophalen’). Ik voel me geweldig als ik naar buiten loop.

Ik ga trainen voor een hardloopmarathon. En omdat jullie zo hebben zitten zeuren op De Buik, ga ik daar uitgebreid verslag van doen.