Stofhappen op Corpus

Hadden we al gezegd dat we gastbijdragen de max vinden?

Het is weer donderdag. Dat betekent dat nagenoeg alle wielrenners tussen Leeuwarden en de Gronings-Duitse grens een uurtje uitgelaten worden op Sportpark Corpus den Hoorn. Soms komen ze zelfs van over de grens voor een uurtje rammen op de Gerard Gibcus baan. Het is een bont gezelschap bij elkaar, die fietsers. Roeiers, schaatsers, mannen met baarden, profs, wannabee profs en mannen met een helm onder hun shirt en haar op de benen. Hoewel de meeste aanwezigen wekelijks hun koersen door het hele land rijden, lijkt het elke donderdag weer op een kudde koeien die in het voorjaar voor het eerst de weide betreden. Dol, euforisch, barstend van de moraal en energie voor tien.

Zenuwen. De hele middag al. Op het werk komt er niks uit mijn vingers. Wat doet het weer? Wat doet Wieger? Hoe zijn de benen? Heb ik voldoende getraind? Dat zijn zo van die gedachtes die me meer bezig houden…

Eenmaal aangekomen op Corpus zie ik enkel onbekende renners. Veel jeugdrenners nog van Bike4Air, papa’s, enkele mama’s (helaas geen MILF’s), trainers en Jan Oolders. Maar Jan is in burger en zonder fiets. Good old Jan Oolders, hij leeft nog! En hij mist Corpus, denk ik. Hij mist ons. Hij staat overigens scherper dan toen hij nog wekelijks mee fietste. Zou hij stiekem nog trainen? Voor een glorieuze comeback wellicht, laten we het hopen.

Langzaam maar zeker druppelen meer renners binnen. Daar is Marian Suzuki, de beste selfie-nemer van Oost-Groningen. Na Jakob-Jan Ekema natuurlijk, maar die is buitencategorie selfies maken.

Hé, Marco Bergman is er ook en heeft zijn witte melkflessen meegenomen. Amai, die benen hebben nog niet veel zonlicht gehad dit jaar. Traint hij nog wel? De bakkerszoon heeft wel eens dikker gestaan, dus hij zal vast nog wel iets doen…

Nog weinig eliterenners om 18:45 uur. Lekker, dan gaat het hopelijk niet zo hard vanavond. Valse hoop, zo blijkt, want binnen 5 minuten rijden zeker 20 Fila-mannen de baan op, gevolgd door Wieger. Wieger is bijna net zo sterk als deze hele NWVG-waaier, dus het zal wel weer harken worden.

Om 18:51 arriveren nog ruim 10 TH-ers. Ze zijn op tijd, die studenten, dat mag ook wel in de krant!

De baan ligt er stoffig bij, al weken. Blijkbaar trainen hier ook de groenwerkers van de gemeente Groningen regelmatig. Die mannen moeten natuurlijk ook ergens oefenen. Hierdoor liggen enkele stroken vol met zand, kiezels en staan er in de binnenbocht voor start-finish enkele schouderhoge paaltjes. Corpus met een twist, voor de geoefende fietser zullen we maar zeggen. Nog een paar weken zo door modderen en de eerste renners op een ATB zullen aan het vertrek verschijnen.

De start is hevig en hectisch. Wieger trekt meteen met een handvol Stormvogels, Kannibalen en Fila-mannen ten strijde. In de eerste ronde het peloton direct op een lint en niet veel later vallen de eerste gaten. Enkele schaatsers moeten laten lopen en de voorste waaier is vertrokken. Evert-Jan Veldkamp, woensdag nog gechickt in Langelo, kan nog net aansluiten. Die heeft duidelijk wat goed te maken.

Bergman ziet ook het gevaar, springt er naartoe, maar geraakt er niet bij. Een onvervalste chasse patate. Er komt duidelijk wat sleet op, vroeger poefte hij dit gewoon dicht…

Voorin zit ook Sir Pete, gesoigneerd tot op het bot. Soigneren kun je zeker van hem leren, maar verder heb je er niks aan, want overnemen ho maar…

Vervolgens gaat het rondenlang op een lint, het peloton in de achtervolging. Er wordt gevloekt, gesmeten met krachten, er wordt niet overgenomen en dan plotseling weer wel. Een structuur is niet echt te herkennen. Iedereen wil naar voren, iedereen wil mee met Wieger, zodoende ontwikkelt het peloton dermate hoge snelheden dat de kopgroep na een jacht van een dik kwartier er toch aan is voor de moeite.

Daarna blijft het hard gaan. Ik rijd eigenlijk nooit lichter dan de “13” en vaak zelfs op de “12”. Als het even iets rustiger gaat, rijden we nog steeds 48 per uur. Zelfs Harko “ik rijd alleen op het buitenblad als de prijzen verdeeld worden” Kievit rijdt op het buitenblad. Dan weet je dat het echt hard gaat.

De tweede koershelft gebeurt er heel veel maar eigenlijk ook niets. Wieger probeert nog 93 keer weg te komen en wordt evenzovele malen terug gepakt. Tim Weerkamp schudt een keer tevergeefs aan de boom. In de finale komt Riemer Bosma ook eindelijk vooraan piepen, de aard van het beestje zullen we maar zeggen. Uiteindelijk leidt het nergens toe, maar hij zit er wel. CSG spaart zich voor de sprint, waarin ze uiteindelijk een fraaie 12^e plek zullen behalen.

Het koersje wordt uiteindelijk gewonnen door een snotaap zonder baardgroei en slechts enkele jeugdpuistjes op de kin. De rest van de provincie gaat zich een week schamen, zich de ballen uit de broek trainen en bedenken hoe ze dit volgende week gaan voorkomen.

Oh ja, drie zingende zusjes plaatsten zich net als een voetbalclubje uit Amsterdam voor een, naar het schijnt, belangrijke finale. Zo gebeurde er toch nog iets noemenswaardigs deze avond. Tot volgende week!