Noordhorn

Een meerdaagse is niet compleet zonder alle etappes. Nu zijn we op deze website over het algemeen verre van volledig, maar goed, laten we maar een poging doen dan. Noordhorny, here we come.

Menig renner had het ook geen enkel probleem gevonden als Noordhorn dit jaar even werd overgeslagen. Het was namelijk zeldzaam kutweer (het kwam met bakken uit de hemel, red.) en de straten van Noordhorn bestaan voor circa 110 procent uit klinkers. Klinkers, regen: u raadt het al, glibberen en glijden.

Kwam bij dat de brug tussen Zuidhorn en Noordhorn er uit lag, de renners moesten met het pontje. Stressen dus. Er waren ook renners die het pontje niet zagen en via de provinciale 80-km/h-weg naar Noordhorn fietsten. Echt. Hulde daarvoor, alles voor de koers.

De bijzondere fraaie rondemissen in Noordhorn maakten veel goed, zo zien wij ze maar zelden. Kudo’s voor Mart Menger die één van de twee warm houdt ’s nachts. Nadat we waren uitgegluurd mochten we, na een minuut stilte voor de burgermeester met hart voor de koers, van start. De legendarische woorden “d’r is hier gain meter vlak” waren waarheid, het bobbelde overal wat. Desalniettemin ging daar weinig aandacht naar uit, want die fucking klinkers lager er overal glad bij en met een ziljoen bochten onderweg was het een bibberen in het peloton. Doordat de bange poepers goed verspreid zaten door het peloton vielen er makkelijk gaten en reed er zomaar een groep weg. De achtergeblevenen stapten bang af of krabbelden door, werden gedubbeld en verlieten met een drup aan de neus de koers.

Opvallender was dat de gele trui en de smaakmaker van de koers van dat moment (Harko en Binne-Pier) uit het overgebleven pelotonnetje werden gereden. Binne-Pier wegens een grote inspanning aan het begin van de koers, hij ging op avontuur. Harko wegens bochtenvrees, mooier kunnen we het niet maken. En geef ‘m eens ongelijk ook. Sybren Welling (de rode trui-drager) was, aan de veeg op z’n been en superberoerde bochten te zien, gevallen. Een waar slagveld dus.

Die deden dus niet meer mee voor de overwinning. Steven Willemsen, de man die in Zevenhuizen uit het geel werd gereden, des te meer. Na een plaagstoot in de eindfase won hij met gemak de sprint van het peloton. Grote klasse van de kleine man.

Willemsen terug in het geel, Harko flink teruggeslagen, Welling uit het rood, er was genoeg gebeurd. Wederom: wat een wedstrijd. En wat is koers in de regen toch geweldig.

Tot slot: sfeertje hoor, daar. Ondanks de regen aardig wat toeschouwers. De hamburgers en braadworsten roken verukkuluk. Er speelde een heel behoorlijk bandje. En hadden we de rondemissen al genoemd?