Middelstum 2022

Natuurlijk, er waren al dropkoersjes. En natuurlijk, er was al een dropkoers powered by De Buik en Inge voordat er dropkoersen waren. En natuurlijk, er waren ook wat nep-dropkoersjes in Friesland en Drenthe. Maar morgen gaan we voor het echie. Morgen gaan we naar Middelstum, motherfuckers.

Morgen staan we een beetje weeïg op. De benen zijn niet top, maar misschien lost een goede kop koffie wel een hoop ellende op en tegen beter weten in zetten we ook gewoon een kop thee, want wie weet. Geen honger, maar toch goed ontbijten en dan wachten op de ochtendpoep. Onwennig scharrelen we de gelletjes, poedertjes en pilletjes bij elkaar die we nodig denken te hebben, we trekken een nieuw paar witte sokken uit de kast. Deze gaan we écht goed wassen, wit bij wit, en niet bij de rest zodat ze niet binnen 3 week lichtgrijs zijn. Echt.

Coole mensen gaan op de fiets, want het is maar een Ready2Race-koersje. Even trainen, dat werk. Wij gaan met de auto. Deze winnen is de rest van het seizoen voldaan uitbuiken, dan laat je niets aan het toeval over. Want Middelstum is Middelstum. Ready2Race of niet, de voorjaarsklassieker in de kelder van het wielrennen wil je winnen. Zelfs team Hekman tweet al de hele dag in het verleden behaalde resultaten.

Fiets in de auto, tas ernaast, helm ook ergens. Gas er op, want we zijn alweer aan de late kant. Zeker nu we godverdomme na vijfhonderd meter kunnen omkeren omdat de bidons nog op het aanrecht staan. Goed, nieuwe poging. Na dik een half uur blind op de navigatie vertrouwen (want hoe rijd je in vredesnaam naar Middelstum) stappen we verdwaasd uit de auto. Het blijft een vreemde ambiance, zo tussen windmolens, hoogspanningsmasten en koekjesfabrieken. De speaker tettert al, want er rijden al 4 verdwaalde instapvrouwen en wat ongesoigneerd tuig rond, wat we natuurlijk van harte toejuichen enzo.

Na een keer plassen, nog een keer plassen en een moedige poging om nog een keer te poepen blijkt dat het snelpak vorig jaar zomer beter zat. Zo herinneren we het ons in ieder geval, maar goed: een man een man, een pak een pak. Vooruit met de geit, inrijden. De benen voelen zoals we verwachten, namelijk ronduit kut. Dat kan twee dingen betekenen: ze zijn kut, of niet. Om de moraal niet gelijk een Middelstumse gierput in te laten lopen zeggen we tegen onszelf dat het de zenuwen zijn, en waarempel, we trappen er in.

Tijdens het inrijden vergapen we ons aan de concurrentie. Akelig fit, akelig gesoigneerd en allemaal klootzakken. De komende paar uur in ieder geval, en wij niet minder. Iemand vraagt hoe laat het is en ons hart maakt een even verontrustend als opwindend sprongetje. Het is zover. Showtime, pikkies.