Een uur rondbrommeren…

…. & dan een moordaanslag. Zo vatte de performance manager van De Kannibaal de koers in Middelstum samen, en eerlijk is eerlijk, dat was niet ver bezijden de waarheid. In Middelstum heb je grofweg twee scenario’s: het waait, of niet.

Als het waait ligt alles na bocht twee in brokken, wat op zich best prima is. Een mooie snelle schifting, de kwaliteitscoureurs hoeven niet meer om de kneuzen heen te sturen. De achtergeblevenen krijgen een paar ronden mindfulness in een desolaat landschap en kunnen zich bezinnen op verbetering.

Als het niet waait, echter, rijd je in een optocht naar de streep, maar dan wel echt de kutste optocht die je kan verzinnen. De muziek komt van gillende remmen en het geklap wordt altijd gevolgd door schrapend carbon. Het gezang is geschreeuw en de slingers zijn van snot. Er zijn mensen die er vrijwillig op af komen. Wielrenners. De gekheid van die levens schokt ons.

Wij waren er ook. Natuurlijk waren wij er ook. De zon scheen, bij aankomst in Middelstum zagen we nog net een traumaheli wegvliegen en toen we auto uitstapten kwam er iemand met een hangend schoudertje over de streep. De sfeer zat er, kortom, lekker in.

Alle gekheid op een stokje: wat een koers. Wat een organisatie. Je zou toch godverdomme om minder in tranen uitbarsten. Een lekkere finishstraat vol Ready2Race-vlaggen, op elke hoek minstens twee vrijwilligers, een gesmeerd lopende inschrijftafel met aardige vrijwilligers, een jury waar mee te communiceren valt, een niet-seksistische speaker. Zo moet het, en niet anders. Wat een wedstrijd.

Doordat het niet tot nauwelijks waaide trad in alle klasses scenario “Optocht” in werking, hoewel het af en toe toch nog even vies aanpoten was achterin het peloton. We zagen Marten Veen eerst Tencogruin, toen Tencogrijs en vervolgens spierwit lossen uit een peloton. We zagen 4 dames rijden in de instapklasse bij de dames, wat natuurlijk supervet is. We zagen Tom Akkerman supergeil op de foto staan. We zagen Hans de Boer, bijna 74 en op een blauwe fiets, de complete klasse 2 helemaal naar de moeder sprinten. We zagen, derhalve, dat het goed was.

Prachtige gebeurtenissen, maar het verhaal van de dag vond zonder meer plaats rond de overwinning in klasse 1. Een verrassing voor het grote publiek, maar kenners zagen dit al langer aankomen en volgden de prestaties van deze renner op de voet. Na winst in relatief kleine koersen als Kleine Hein, de Ronde van Groningen en het rondje Tjeukermeer was vorig jaar in klasse 2 al te zien dat we te maken hadden met een hele speciale. Dat Harko Kievit, want daar hebben we het over, nu zo bevestigt in klasse 1 en hier gewoon Middelstum op z’n naam schrijft is fenomenaal en qua impact niet te onderschatten. Dit opent de deur voor talloze renners uit het Westerkwartier, een regio die al langer wordt gezien als potentiële goudmijn voor wielertalent.

In de hoofdklasse was het aanpoten, want de Kannibaal-eliteploeg was een wedstrijdje achter-elkaar-aan-rijden aan het doen. Daardoor wapperde die arme Dennis Boskers van de tamelijk wonderlijke Airolube-formatie er ongenadig af, samen met wat andere nobele onbekenden. In de slotfase stoof Jack Kuper door de berm naar voren (“goed bezig!”, dachten we toen nog) en won afgetekend. Vlak daarachter probeerd Rick Suurd, een jong pikkie van onbekende herkomst, dwars door Steven Willemsen en consorten heen te sprinten, wat bijna eindigde in een jetser van een valpartij. Klasse, want Middelstum is niet zomaar een koers en daar kan je prima je leven voor wagen.

We zijn los. We hebben nu al zin in de Dikke Banden-race die Ready2Race hier volgend jaar gaat houden. 5 kleuters waarvan er 1 naar Westerwijtwerd waait, twee onderkoeld uit een sloot worden gevist en twee elkaar van de fiets sprinten voor een Jumbo-Visma-bidon. Toekomstige wielrenners. De potentiële volheid van die levens ontroert ons.