Tacx

Ik ben een knipperende cursor op mijn computerscherm. Als ik zie dat er een zwaar blok aankomt, drink ik snel wat water, knijp in mijn stuur en geef ik gas. Het nieuwe trainen. Tot een half jaar geleden had ik een hekel aan mijn Tacx. Natuurlijk, ik had er een, maar dat was meer zoals Donald Trump hersens heeft, de vriend van Patricia Paay een wc en Geert Wilders een geweten. Ik wist dat ie er was, maar echt gebruiken deed ik liever niet.

Geloven dat het echt verschil zou maken deed ik ook nooit. Tot afgelopen seizoen. Toen voltrok zich een stille revolutie. Op de wielerbaan zat ik in het wiel van een gozer in een Sjaak-en-Nout shirt enorm af te zien. Iedereen kent dat shirt en iedereen weet dat gasten die dat aantrekken niet kunnen fietsen. Maar ik had echt pijn in mijn benen. Even later zat ik niet eens meer in het wiel, maar was ik gewoon gelost. Met zijn handen bovenop de remgrepen reed hij lachend bij mij vandaan en sprintte even later naar de overwinning: Frank Thomson. Vorig jaar een fiets gekocht en een ‘smart’ trainer, inmiddels elite.

Tuurlijk, er is een heel pak tijdrijders dat zweert bij het fietsen op een Tacx. Steven Sloof werd wereldkampioen dankzij blokjes in zijn garage. Hij heeft een vrouw met een carrière, een pak kinderen en hij werkte zich een slag in de rondte in een wielerwerkplaats. Met het rijden van intensieve blokjes op zijn Tacx legde hij de basis om iedereen van de hele fucking wereld aan gort te rijden.

Wieger van der Wier is de keizer van intervallen van 1 minuut. Ooit een paar van die micro’s gedaan? Wieger raffelt er ongeveer 400 per week af. En je weet het: trek hem een snelpak aan en hij is niet meer te houden. Ben Plantinga sleepte de ene na de andere Nederlandse trui in de wacht omdat zich zat uit te leven op zijn indoor-trainer. Hij rijdt geen koers, traint altijd alleen, maar laat hem binnen trainen voor een rood-wit-blauwe trui en hij is niet meer te houden. Ronald Heringa is helemaal verslaafd aan zijn machine. Iedere dag drie kwartier Sufferfest, anders kan hij niet slapen.

Over Josbert de Vries gaat het verhaal dat hij ooit meedeed aan een wetenschappelijk experiment voor wielrenners. Hij trapte te hard voor de binnen-trainer. Bij een volgende sessie nam hij zijn eigen crankset mee, met een groter voorblad: dat was hij gewend. De wetenschappers lieten hem zijn gang gaan, maar door dat voorblad week de data van zijn sessies af en was daardoor zo goed als waardeloos. Voor Josbert was het toch een mooie training!

Maar ik ben een renner en renners worden sterk op de weg, niet op een Tacx. Fuck die tijdrijders. En nu blijkt dat Harko Kievit zich al tijden fit houdt via een online programma. Twee week geleden reageerde zijn Tacx niet zoals het hoorde. In paniek nam hij, via Twitter, contact op met TrainerRoad. “Trying to finish my trainingplan”. Gelukkig bood Twitter een oplossing, want Middelstum is al snel.

Toen had ik het al lang begrepen: Ook echte renners zitten op een Tacx. Een half jaar geleden heb ik de allerduurste gekocht die er bestaat. Sindsdien kom ik niet meer buiten. Niks geen Annen, niks geen wielerbaan. En ook geen Strava. Als mensen mij vragen waarom ik niet meer train, zeg ik: geen goesting. Want niemand hoeft te weten dat ik iedereen straks naar de kloten ga rijden. Middelstum is al snel, dan ga ik wel weer naar buiten.